Hoogzwangere weggestuurd door ziekenhuis: keuzevrijheid in de knel

Waar vrouwenrechtenorganisaties al jaren voor waarschuwen, is op steeds meer plekken de realiteit: integrale geboortezorg belemmert de keuzevrijheid van vrouwen.

Waar vrouwenrechtenorganisaties al jaren voor waarschuwen, is op steeds meer plekken de realiteit: integrale geboortezorg belemmert de keuzevrijheid van vrouwen.

In elke ander branche heet dat kartelvorming: dat je onderling afspraken maakt waar zowel je concurrenten als klanten last van hebben. Dat mag niet. En terecht. Omdat het de prijs opdrijft. Of omdat je als klant ineens een stuk minder te kiezen hebt. We vinden het logisch dat er strikte regels zijn die dit kartelvorming voorkomen. Tenzij het om de zorg gaat, blijkbaar. Want het paradepaardje van de politiek – integrale geboortezorg – blijkt nu in de praktijk voor sommige ziekenhuizen een middel om de gelederen te sluiten: alleen de zorgverleners die bij ‘de club’ horen, mogen nog bevallingen begeleiden.

En daar is Sophie de dupe van. Sophie is 37 weken zwanger van haar tweede kind en mag, ondanks een eerdere keizersnede, niet poliklinisch bevallen in het Moeder en Kindcentrum van het Bravis ziekenhuis in Bergen op Zoom. Of tenminste: ze is niet welkom met haar eigen verloskundige. Want die is immers geen onderdeel van de integrale geboortezorgorganisatie in de regio, Qocon. Neemt ze een eerstelijns verloskundige mee die wél bij deze organisatie aangesloten is, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Dit is niet alleen in strijd met het recht op zelfbeschikking en vrijheid van artsenkeuze, het is ook nog eens gevaarlijk: Sophie lijkt nu maar twee opties te hebben, die beiden méér risico’s omvatten dan het plan waar ze nu, gesteund door het fonds Clara Wichmann en stichting Geboortebeweging, voor knokt in het kort geding dat op 8 maart (dag van internationale vrouwenrechten!) voor de rechter in Breda dient.

een bevalling in aanwezigheid van vertrouwde personen en met continuïteit van zorg verloopt voorspoediger, met minder kans op complicaties en (onnodige) interventies

Optie één is thuis bevallen. Dat is tegen medisch advies in, want met een keizersnede bestaat er een grotere kans op het scheuren van de baarmoeder, een zogenaamde uterus ruptuur. De kans op zo’n ruptuur is wellicht heel klein, maar áls het gebeurt, kan er een levensgevaarlijke situatie ontstaan voor zowel moeder als kind. Daarom wordt een ziekenhuis bevalling geadviseerd. En dat wil Sophie ook, maar wel met een voor haar vertrouwde zorgverlener, waar zij een vertrouwensband mee heeft opgebouwd en die goed op de hoogte is van het verloop van haar vorige en huidige zwangerschap. Dit is bewezen de veiligste optie: een bevalling in aanwezigheid van vertrouwde personen en met continuïteit van zorg verloopt voorspoediger, met minder kans op complicaties en (onnodige) interventies.

Toch dwingt het Bravis ziekenhuis door hun weigering haar richting de tweede, eveneens ongunstige optie: bij hen in het ziekenhuis bevallen met een onbekende gynaecoloog of verloskundige die wél is aangesloten bij het eerder genoemde Qocon. Je kan denken: vervelende situatie/vast iets mis gegaan in de onderlinge communicatie/we kennen het hele verhaal niet/ziekenhuizen hebben toch de verantwoordelijkheid voor wat er binnen hun muren gebeurt. Maar deze casus staat niet op zichzelf: vergelijkbare problematiek speelt in Haarlem, Hoorn en Beverwijk.

Brandbrief na brandbrief hebben vrouwenorganisaties in Nederland gestuurd waarin ze hun zorgen over deze gevolgen voor integrale geboortezorg kenbaar maakten. Die zorg blijkt nu terecht. Elke zwangere vrouw heeft het fundamentele recht om te bepalen wie haar wel en niet begeleiden tijdens haar bevalling en wie er haar lichaam zit. Net als elke Nederlander heeft zij recht op vrije artsenkeuze. Het respecteren van deze rechten betekent dat de zwangere vrouw grotendeels de termen van haar bevalling mag bepalen. Sophie wil dat er tijdens haar bevalling niemand anders dan haar eigen verloskundige aan haar zit. Het is haar lichaam, haar recht, haar keuze.

Wat het ziekenhuis nu doet – namelijk de voorwaarden van de zorg bepalen óf haar weg te sturen – respecteert dat recht niet. Ja, het geeft haar een keuze: zich lijdzaam onderwerpen aan hun voorwaarden, of dit weigeren en thuis bevallen, daarmee de verhoogde risico’s op de koop toe nemen. Zulke ‘keuzes’ respecteren geen rechten, maar resulteren in dwang. Het ziekenhuis is niet verantwoordelijk voor de uitkomsten van de bevalling; zij zijn dat alleen voor het eigen handelen, begrensd door het zelfbeschikkingsrecht van de patiënt.

Het is ongekend dat een ziekenhuis vanwege een bureaucratische reden – een verloskundige van ‘buiten het netwerk’- een vrouw dit fundamentele recht ontzegt. Het belang van zelfbeschikking en keuzevrijheid van Sophie blijkt ondergeschikt aan de plaatselijke bureaucratische status quo. Dat is onacceptabel.

SOPHIE HEEFT JOUW STEUN NODIG

Er is 3500 euro nodig om haar advocaat te betalen. Er is al meer dan 1000 euro ontvangen van gulle gevers. Geweldig! Doneren kan via deze link; fonds Clara Wichmann garandeert dat elke gedoneerde euro rechtstreeks naar deze rechtszaak gaat.

Standaard afbeelding
Annemiek Verbeek
Vindt van alles over van alles, maar schrijft als freelance journalist vooral over opvoeding, onderwijs en (geboorte)zorg. Probeert her en der ook wat in de praktijk te brengen op/met twee schoolgaande dochters van 10 en bijna 8 en een heerlijke peuter van 3.
Artikelen: 36

3 reacties

  1. Ik ben benieuwd waarom de verloskundige van Sophie niet bij Qocon is aangesloten. Is dat om principiële redenen? Worden verloskundigen beperkt door te werken binnen het netwerk van integrale geboorte zorg?

  2. Te gek voor woorden, zo ben ik in ander ziekenhuis bevallen dan gepland. Nazorg kon niet door mijn eigen verloskundige. Die zat niet in dat ziekenhuiscontract. Maar eenmaal thuis wel weer eigen verloskundige. Dus totaal meer dan 5 gynaecologen en verloskundige gesproken en elke keer alles opnieuw moeten vertellen. Geweldig die zorg in Nederland.

Geef een reactie

slot pro jepang