‘Wil jij even mee naar binnen gaan, mama?’

Stel: je hebt op zich een vrij en dapper kind. Eentje die zich prima staande houdt in de ingewikkelde wereld die kleuter heet. Maar dan op een dag dreigt er iets heel spannends: je allereerste speeldate buitenshuis.

Zomaar bij een ander kindje thuis komen, dat kan best wel een ding zijn. Mijn zoon van net vijf vindt afspreken bijvoorbeeld heel leuk, als het maar wel in zijn eigen huis is. Dat vraagt soms enig geduld en tact van jou als ouder, maar het levert ook veel moois op. Zoals vandaag.

‘Mag ik afspreken?’ vraagt zijn grote vriendin aan me. ‘Maar wel bij mij thuis’, voegt ze er nog aan toe. Ik zie mijn zoon moeilijk kijken.

‘Vind je het leuk om af te spreken?’, vraag ik hem, en hij knikt enthousiast. ‘Maar je vriendinnetje vindt het wel leuk als het bij haar thuis is. Wil jij dat ook?’ Ik zie hem nadenken en ik weet: hij wil het wel, maar hij vindt het ook spannend. ‘Ik durf het wel als jij dan ook mee naar binnen gaat, mama’. Ik ben thuis aan het werken, en ik word onrustig van het idee dat ik nu heel veel tijd kwijt zal zijn aan het meegaan op een speeldate. Maar die gedachte probeer ik voor nu even los te laten. Mijn kind heeft me nu nodig. ‘Dat is goed, kerel, dan ga ik mee naar binnen en als je het dan zelf durft, dan ga ik weer naar huis, okee?’

Omdat wij op de fiets zijn en zijn vriendinnetje met haar vader met de auto, fietsen hij en ik er samen heen en dat geeft ons de tijd om nog even te kletsen. Ik heb me al vaker afgevraagd wat er nu precies zo spannend aan is voor hem en stel hem die vraag dus. Hij zegt dat hij hoopt dat ze een lieve papa heeft. Ik antwoord, zonder een verder oordeel, dat ik dat ook heel erg hoop, maar zeg er daarnaast bij dat ik haar papa wel eens spreek op het schoolplein en dat ik hem ontzettend aardig vind.

Ik zie hem opgelucht lachen, maar als we binnenstappen, pakt hij mijn hand en blijft dicht bij mij.

Als we bij haar huis aankomen, komt zijn vriendinnetje er net aan gelopen, met haar vader, maar ook nog met twee grotere broers. Die blijken het leuk te vinden dat er nog een jongen bij komt, en hij wordt dus al vanuit de verte toegeroepen: “Hooooi, leuk dat je bij ons komt spelen!” Ik zie hem opgelucht lachen, maar als we binnenstappen, pakt hij mijn hand en blijft dicht bij mij. Ik voel zijn stevige grip en bedenk me dat hij echt nog even de tijd nodig heeft. En dat ik hem die dus ook moet gunnen, ondanks dat mijn werk nu blijft liggen. Keuzes!

‘Het is zulk lekker weer, willen jullie in de tuin gaan spelen met water?’, vraagt haar vader. Zijn kinderen rennen direct de tuin in om de tuinslang te halen en de lege zandbak te vullen met water. ‘Loop maar even mee, dan kun je helpen’, zegt hij er nog achteraan, maar ik voel de hand van mijn zoon steviger in mijn hand knijpen, dus ik vraag: ‘Wil je liever nog even binnen blijven?’ ‘Nee, jij moet even meegaan naar buiten’, is zijn antwoord, en dus doe ik dat.

Natuurlijk gaat de telefoon niet

Buiten zijn de kinderen al enthousiast in de weer met de tuinslang, en er blijken ook nog een klimhuis en een glijbaan te staan. Ik voel zijn grip op mijn hand losser worden en bedenk me dat hij blijkbaar wat meer ontspant. ‘Dat ziet er wel vet uit, hè?’, zeg ik, want “vet” is zijn toverwoord, en dan laat hij mijn hand los. Ik besluit dan ook maar de koe bij de horens te vatten en zeg: ‘Volgens mij gaat dit supervet worden joh. Vind je het goed als ik naar huis ga? Dan kom ik je over twee uurtjes weer ophalen. En als er iets is, dan bel je me gewoon, okee?’ Ik krijg nog net de kans om hem een kus op zijn wang te drukken, en weg is hij.

Natuurlijk gaat de telefoon niet. Waardoor ik thuis lekker rustig kan werken, voor mijn gevoel het resultaat van mijn geduld. Als ik hem twee uur later weer ophaal, komt er een vrolijk jongetje op me af gestormd. Op de fiets terug zit hij vol verhalen, en hij besluit door te zeggen dat hij wel met zijn vriendinnetje zou willen trouwen. Zo te horen wordt het afspreken bij iemand anders thuis in het vervolg weer een klein beetje gemakkelijker!

Standaard afbeelding
Joyce van den Bogaard
Redacteur bij hetkind.org, moeder van een puberdochter en een kleuterzoon, Montessori-adept, serie-binger, wikipediaverslinder, gadgetfreak en geïnspireerd in opvoeden en het leven door Alfie Kohn.
Artikelen: 27

Geef een reactie

slot pro jepang