Schreeuwen tegen je kinderen

Het gebeurt elke ouder wel eens: schreeuwen tegen je kind. Het overkwam Gabriëlle, die enorm schrok van zichzelf, maar daardoor wel een zeer belangrijk inzicht kreeg.

Het werd me even te veel: zorgen om de gezondheid van familie, zorgen om mijn eigen gezondheid, zorgen om geld, zorgen om alle zorgen. In mijn buik groeit een onrust die steeds sterker wordt, ik heb al dagen hoofdpijn en slaap niet best.

En terwijl ik doormodder, ik probeer me zo goed en zo kwaad mogelijk staande te houden, hebben mijn kinderen ook zo hun behoeften. Aan mijn aandacht bijvoorbeeld. En aan hulp bij het oplossen van hun problemen. Die lijken dan misschien klein in vergelijking met die van mij, maar die van mij zijn weer klein in vergelijking met wat er in de rest van de wereld gebeurt. Ik bedoel: je eigen zorgen, dat ís je wereld, of je nu vijf of vijfenvijftig bent.

Mijn kinderen hebben ook zo hun behoeften. Aan mijn aandacht bijvoorbeeld.

Maar energie en aandacht heb ik niet en mijn kinderen voelen dat feilloos aan. En dan, terwijl ik probeer een gesprek te voeren over míjn zorgen, over zaken die echt NU besproken moeten worden, anders ontploft mijn hoofd nog, besluit mijn oudste zoon iets af te pakken van mijn jongste. Die laatste zet een keel op die me door merg en been gaat en dan schiet mijn ventiel eraf. Al die opgekropte emoties van de laatste tijd knallen er in een lavastroom uit:

BLIJF.MET.JE.TENGELS.NOU.EENS.VAN.JE.BROERTJE.AF!!!

Mijn oudste laat van schrik los. Mijn jongste zoon houdt acuut op met blèren. Het gezicht van mijn grote kind is knalrood, hij probeert wat te zeggen en dan barst hij in tranen uit. ‘Ik wilde alleen maar…’ Hij rent naar buiten en staat achter in de tuin onbedaarlijk te snikken.

Ik sta te trillen op mijn benen. Het is niet eens wát ik heb gezegd dat zo erg is, het is die enorme bak aan boosheid en frustratie die volkomen buiten proportie is voor wat er gebeurde en die ik op het bord van mijn oudste zoon heb gekwakt. En ik weet het: ik ben ook maar een mens, het overkomt elke ouder, bla bla bla. Maar aan die gedachtes heb ik nu even helemaal niks.

Achter in de tuin staat hij onbedaarlijk te snikken

Als ik wat rustiger ben, vraag ik aan mijn zoon of hij weer binnen wil komen. Hij gaat een stoel van me vandaan zitten en kijkt stuurs voor zich uit. ‘Het spijt me’ zeg ik. Ik heb geen excuses, geen loze woorden die uitdrukken wat ik voel. Met een dichte keel zeg ik alleen maar ‘Jullie zijn de liefste mensen die ik ken, als ik tegen iemand níet wil schreeuwen zijn jullie het wel. Het spijt me’.

Mijn zoon kijkt me aan. ’Je bent een beetje gestrest hè?’ zegt hij. Ik knik. ‘Ik snap het wel hoor mama’. Ik mag hem weer aanraken. We knuffelen. Voor hem is de kous af.

Maar voor mij nog lang niet. Terwijl hij ’s avonds eet als een bootwerker, krijg ik amper een hap door mijn keel. Ik moet mijn woorden inslikken. Mijn behoefte om me te verduidelijken, om mijn ongemakkelijke gevoel van me af te praten, uit te leggen waarom en hoe. Hij heeft er helemaal geen boodschap aan. Maar een ding heeft hij wel begrepen.

Als ik in de keuken sta hoor ik hem tegen zijn broertje zeggen: ‘Wij zijn de laatsten tegen wie mama wil schreeuwen, ze vindt ons het liefste van de wereld’. En terwijl ik kijk hoe ze samen spelen stromen de tranen over mijn wangen.

Standaard afbeelding
Gabriëlle Jurriaans
Ooit ben ik begonnen als jeugdhulpverlener, maar heb me de laatste jaren helemaal op het schrijven gericht. Ik schreef eerder stukken over opvoeding voor onder andere NRC Next, De Groene, Vonk/ Volkskrant en voor verschillende tijdschriften en websites. Momenteel werk ik aan een boek en wil ik nieuwe projecten ontwikkelen, met name op het gebed van internetjournalistiek. Ik geniet erg van mijn twee 'knurften' waar ik elke dag van leer.
Artikelen: 58

7 reacties

  1. Mooie eerlijke blog.. En inderdaad dit overkomt elke ouder. Mij ook! Het lastige vind ik het omgaan met het vervelende gevoel wat blijft hangen. Mooi dat je je woorden kon inslikken want inderdaad hebben zijn er vaak geen behoefte aan. Het is niet erg om je kwetsbaar op te stellen maar het is goed te weten wat van hen is en wat van jezelf.

Geef een reactie

slot pro jepang