Mijn opstandige dochter pikt autoritaire opa niet

Mijn vader is altijd een autoritaire, dwingende man geweest. Zijn humeur bepaalde vroeger de sfeer in huis, en dat doet het eigenlijk nog steeds. Als kind nam ik de rol van braverik op me; ik deed er alles aan om het gezellig te houden in huis. Ondertussen zijn we 35 jaar verder, maar ik schiet al snel terug in mijn oude rol als ik over de drempel van mijn ouderlijk huis stap. Mijn oudste dochter reageert precies tegenovergesteld op haar opa: ze bindt niet in na zijn corrigerende en soms ronduit afkeurende opmerkingen en blikken, maar doet er een schepje bovenop. Stiekem vind ik het wel stoer, die denkbeeldige middelvinger die ze opsteekt, maar het maakt bezoekjes er niet gezelliger op. Ik wil haar niet veranderen, maar merk dat ik toch de neiging heb haar bij die gelegenheden te sturen in haar gedrag. Omdat het makkelijker is dan zijn gedrag te veranderen. Hij weet dat wij onze kinderen onvoorwaardelijk opvoeden. Hij is het er niet mee eens, maar zegt het te respecteren. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

~ Anoniem (naam bij de redactie bekend)

De antwoorden

Het dilemma leverde veel prachtige en inspirerende antwoorden op, waarvoor hartelijk dank. Juist omdat jullie antwoorden zo mooi waren, vonden we het zonde om een selectie te moeten maken. Je leest hier dus alle antwoorden, ongecensureerd en onverkort, die binnen zijn gekomen. Dat maakt dat dit een lang artikel is, maar wel ontzettend de moeite waard om te lezen!

Herkenning

Lastig dilemma. Enerzijds wil je je vader niet “afvallen”, maar als het gaat om jouw opvoeding, ben jij degene die de keuzes maakt. En dat heeft een ander te respecteren, of ze er mee eens zijn of niet. Mijn moeder maakt ook wel eens een opmerking over ons manneke. Bijv. in vreemde situaties is ons manneke van 6 vaak opstandig. Hij moet even aarden, de situatie overzien en gewoon even ” zijn”. Na een tijdje gaat dat over en is hij weer in zijn normale doen. Mijn moeder vind dan dat ik hem laat ” winnen” in zijn strijd en probeert via “chantage” zijn wil te doorbreken. Bijv. als je zo flauw blijft doen krijg je geen ijsje. Ik zeg er meestal wel wat van. Probeer zijn gedrag van dat moment uit te leggen en hoe ik het zie. Het is geen onwil van ons manneke, hij is even te onzeker en misschien ook wel bang. Ik weet niet of het aankomt bij mijn moeder, maar ik maak bepaalde keuzes waar ik ook achter sta. Ik kan het alleen uitleggen aan haar. Wat ze er verder mee doet is aan haar.

~ Anoniem

Generatiekloof

Hey Anoniem,
Ik herken je verhaal en hoe jij je voelt tegenover je vader en je dochter. In mijn geval ben ik ook heel blij dat mijn kind er niets van aantrekt. Ik weet dat ik altijd de sfeer bij mijn ouders huis ‘goed wil maken’. Met als gevolg dat ik dit OVERAL doe. Liever was ik ook wat opstandiger geweest naar mijn ouders en anderen toe. Ik ben blij dat mijn zoontje zo goed voor zichzelf kan opkomen.

Wat ik ook eens heb gelezen en voor altijd bij me zal dragen is dat, wanneer kinderen zich veilig voelen in een omgeving eerder grenzen op zullen zoeken. Nou is dat niet altijd makkelijk, maar ik vind het fijn om te zien dat mijn kindje de grenzen op zoekt en niet bang is dat hij door wat hij doet de mensen die om hem geven kwijt raakt. Ik zie de familie toch een beetje als een mini-maatschappij. Waar kinderen beter voor zichzelf leren opkomen dan in de veilige omgeving van zijn familie?

Dat je vader het er niet mee eens is hoe jullie je dochter opvoeden; MEH, generatiekloof ;). Daar loop ik ook constant tegen aan. En dit werkt voor mij twee kanten op. Ik ben het ook niet eens met hoe mijn ouders mij hebben opgevoed ;).

~ Saskia

Laat haar haar gang gaan

Mijn zoon doet precies hetzelfde bij mijn schoonvader. Ik vind mijn zoon niet opstandig. Hij is het gewoon niet met zijn opa eens en wil hem graag zijn zienswijze uitleggen. Opa wil er niets van weten. Als volwassene heeft hij bij voorbaat gelijk.
Ik laat mijn zoon zijn gang gaan. De meeste conflicten ontstaan als ik er niet bij ben. Mijn schoonvader gaat dan zelfs over tot het geven van straf (time out op een stoel en verplicht excuus moeten maken of ietd anders zeggen). Ik zou het graag meer voor mijn zoon opnemen, maar ik weet niet hoe ik dat kan doen zonder in een conflict te raken met mijn schoonouders. De relatie staat al wat op gespannen voet waardoor ik het lastig vind om het aan te kaarten.

Wat ik tot nu toe doe is ‘tolken’ tussen de twee als ze een conflict hebben waar ik bij ben. Ik verwoord wat mijn schoonvader wil op een manier die mijn zoon begrijpt. En ik leg aan mijn schoonvader uit wat mijn zoon wil of waarom. Soms doe ik dat achteraf, als het moment zelf niet zo geschikt lijkt.
Verder leg ik mijn zoon de denkwereld van mijn schoonvader uit. Dat hij anders opgevoed is en andere ideeën over opvoeden heeft dan wij hebben. Dat doe ik vooral als ze een conflict hebben gehad in mijn afwezigheid.

~ Anoniem

Laat het bij hen

Eigenlijk is de kunst om het bij hen te laten. Je kind heeft altijd met anderen te dealen. Bijvoorbeeld als ze bij een vriendinnetje thuis is. Ze is daar in zijn huis. Tenzij je vader het te bont maakt en je voor je kind moet gaan staan. Maar tot dat moment gewoon kijken wat er gebeurt. Je kunt je kind helpen om met haar grootvader om te gaan, door het er naderhand over te hebben. En steun haar dan gerust in haar ervaring en beleving. Tegelijkertijd kun je ook uitleggen dat het vroeger anders was. Je vader heeft vast ook lieve kanten. Dat kun je makkelijker zien overigens, als je het in jezelf een beetje opgelost hebt. Daarom vind ik het zo belangrijk, dat je als ouders de grootste issues uit je jeugd hebt aangepakt. Dan heeft je kind er minder last van.
Daarnaast kun je ook eens met je vader in gesprek gaan. Geen discussie, maar een echt gesprek. Waarin je probeert te luisteren, hem te begrijpen en vervolgens je eigen visie geeft. Als je dat kunt en durft tenminste. Ook daarvoor is het handig als je zelf wat losgekomen bent van je patronen uit je jeugd.
Je kind is ook een mooie spiegel: heb je dat ‘brave’ gedrag alleen als je bij je ouders thuis bent, of mag je in zijn algemeenheid weleens wat minder braaf zijn en meer je eigen wil volgen?

~ Karla Mooy

Uitdagingen

Ik heb ook altijd een autoritaire moeder gehad. Voor mijn eigen mening en gevoelens opkomen, daar heb ik het op mijn dertigste nog altijd moeilijk mee. In relaties, op het werk, enz. Haar fout, volgens mij. Haar veranderen zal ik niet. Maar wat ik al helemaal niet zal, is mijn dochter veranderen. Gezag erkennen is belangrijk, maar dat betekent niet dat je moet handelen uit angst of ongemak en daarbij je integriteit moet verliezen (zo zie ik het). Het is niet omdat iemand gezag eist dat hij/zij dat ook verdient. Dat aanleren aan mijn dochter zie ik als een van de belangrijkere uitdagingen in het (mijn) ouderschap.

~ Fien

Confrontaties

Als jij erom kan lachen wordt het niet zwaar en dus voor je dochter geen probleem denk ik. De confrontatie met je eigen aanpassingsgedrag is wat het pittig maakt. De confrontatie met de onvoorwaardelijkheid die jij hebt gemist als kind. Voor jouw kind geen probleem want zij is niet afhankelijk van Opa zoals jij dat was. De vraag is dus..wanneer heb jij jouw pijn omarmd en toegelaten en gerouwd om wat er niet was waardoor het er allemaal niet meer zo toe doet..dat je van binnen kan denken oh ja..zo is opa..dan lacht je dochter met je mee! Ps misschien handig om iets te lezen over narcistische ouders en hoe je daar als kind op kan reageren..misschien is het herkenbaar voor je en helpt het om het een plekje te geven? Je bent de veilige plek van je dochter en dus is zij oke. Nu jij nog.. Zet hem op en een dikke knuffel!

~ Lisa Blom-Wade

Respect

Nou, Opa moet denk ik de daad bij het woord voegen, en respect tonen (hij zegt immers dat hij het heeft)

~ Brenda

Patroon doorbroken

Ze doorbreekt zo dwars door het patroon heen! Ik snap je dilemma!! Je wilt die afkeurende blikken en opmerkingen van je vader niet voelen. Eigenlijk leert je dochter je om voor jouw en jullie gevoel te kiezen en niet om je vader te vrede te stellen. Je kunt misschien een keer tegen je vader zeggen
dat ze net zo’n sterke mening heeft als zijzelf. Schept bij hem misschien ook begrip en herkenning? Kan zijn dat het voor jezelf ook scheelt als je er anders tegen aan kijkt?

~ Monica van Overveld

Topkind

Top kind!!!

~ Heidie Talsma

Situatie accepteren

Zoals ik het lees vind vooral jij dit vervelend. Misschien kun je een manier vinden om de situatie te accepteren? Als je dochter verder geen respectloos gedrag vertoont en met plezier naar opa toe gaat zou ik het evt gewoon laten voor wat het is. Opa mag trouwens ook gewoon respectvol blijven maar daar heb jij dan weer minder invloed op.

~ Anoniem

Eenvoudige oplossing

Nou dat is simpel zat dan kom je er wat minder of niet.

~ Corrie Stoffer

Aanmoedigen

Je dochter laat zich duidelijk niet intimideren. En dat verdient alleen maar aanmoediging. Hierdoor zal ze eerder op een gelijkwaardig niveau komen dan wanneer ze zichzelf, om de lieve vrede te bewaren, telkens maar aanpast.

~ Irma Yilmaz van den Berg


Volgende week weer een nieuw dilemma (en stuur er vooral ook een in als je er een hebt)

Standaard afbeelding
Joyce van den Bogaard
Redacteur bij hetkind.org, moeder van een puberdochter en een kleuterzoon, Montessori-adept, serie-binger, wikipediaverslinder, gadgetfreak en geïnspireerd in opvoeden en het leven door Alfie Kohn.
Artikelen: 27

Geef een reactie

slot pro jepang