Waarom luistert je kind niet?

Je kind lijkt niet te luisteren, wat kun je daar aan doen? Er is veel vraag naar praktische tips: hoe breng je opvoeden in de praktijk zonder te vervallen in straffen en belonen? Karla Mooy is ontwikkelingspsycholoog en geeft opvoedondersteuning en heeft mooie tips voor een goede communicatie met je kind.

Je kind lijkt niet te luisteren, wat kun je daar aan doen? Er is veel vraag naar praktische tips: hoe breng je opvoeden in de praktijk zonder te vervallen in straffen en belonen? Karla Mooy is ontwikkelingspsycholoog en geeft opvoedondersteuning en heeft mooie tips voor een goede communicatie met je kind.

“Mijn kind luistert niet” is de meest gehoorde klacht van ouders. Het geeft aanleiding tot irritatie en gedoe en soms loopt het uit de hand en wordt het echt een vervelend conflict. De meeste ouders is er dus veel aan gelegen om dit op te lossen. Lees hier wat helpt.

Vaak bedoelen we met luisteren gehoorzamen

Een eufemisme dus. En je moet je afvragen of je wilt dat je kind altijd zonder meer gehoorzaamt. Zou wel makkelijk zijn, dat geef ik toe.  Aan de andere kant willen we ook graag dat onze kinderen opgroeien tot zelfstandig denkende burgers, die niet zo maar alles accepteren en doen wat hun gezegd wordt.

Maar ook al hoeft je kind niet altijd direct te gehoorzamen, een reactie zou wel fijn zijn natuurlijkEn een beetje medewerking ook. Met andere woorden, jij wilt als ouder wel graag gehoord worden door je kind. En gerespecteerd worden.

En daarin schuilt precies het geheim. Ik heb ontdekt, dat kinderen, die volgens hun ouders slecht luisteren, zich vaak niet goed genoeg gehoord voelen door hun ouders. Ik heb eens zo’n jongetje gesproken, die tegen mij zei  “Weet je, mijn moeder luistert nooit naar mij”.

Kinderen die slecht luisteren voelen zich vaak niet gehoord

Gehoord worden en je begrepen voelen is een diepe menselijke behoefte

Die heeft iedereen, groot of klein. Je kind dus ook. En ondanks dat het lijkt of onze kinderen veel aandacht krijgen, voelen ze zich toch niet altijd gehoord.

Wil jij dus dat je kind beter luistert, begin dan zelf met beter naar je kind te luisteren. Dus probeer vaker met aandacht naar je kind te luisteren, als hij of zij iets kwijt zegt. Niet te snel met je eigen mening of opmerking komen. Parkeer je eigen gedachten en focus met je aandacht op wat je kind  je wil vertellen.

Eerst luisteren

Ook in de specifieke situatie waarin jij je boodschap kwijt wilt, is het handig om eerst te luisteren. Dus als je kind niet reageert, maak dan contact door naar hem of haar toe te gaan. En als je kind afwijzend reageert, luister daar dan naar. Geef erkenning, door aan te geven dat je het begrijpt.

Veel weerstand wordt overwonnen door er simpelweg even aandacht aan te schenken. Het klinkt mischien simpel, maar het is echt de beste tip die ik je kan geven. Door even die tijd te nemen, zal je kind meestal makkelijker meewerken en verdien je die tijd ruimschoots terug.

Jij-taal

Daarnaast voorkom je weerstand door op je taal te letten. Vermijd jij-taal en gebruik vooral ik-boodschappen. Je zult merken dat het voor je kind dan veel makkelijker wordt om goed naar jou te luisteren.

Succes!

Standaard afbeelding
Karla Mooy
Karla Mooy is ontwikkelingspsycholoog en gespecialiseerd in het opvoeden van (vaak slimme) kinderen met moeilijk gedrag.
Artikelen: 4

10 reacties

  1. Mooi he hoe de algemene feedbak regels bijna niet toegepast worden tegenover kinderen maar des te beter zouden werken.

    Ik vind het een leuk en helder stuk. Alleen denk ik dat ouders die deze vraag hebben niet de handvatten uit de tekst kunnen halen om ander gedrag aan te leren en onze kinderen tot zelfdenken burgers te laten opgroeien. Misschien een keer apart een blog aan wijden?

    Ik zie ook steeds vaker dat “normale” omgangsvormen niet toegepast worden door volwassenen onderling maar wel verlangt worden van kinderen. En in het verlengde daarvan: dat ouders vaak gedrag wensen die ze zelf niet als voorbeeld geven.

    Daarnaast is aandacht geven iets anders als geven wat het kind nodig heeft. Hoe hinderlijk zouden wij het vinden als iemand steeds het labetje “goed doet”, aan je haren zit, hier fruikt en daar frunnikt of je onderbreekt in je bezigheid. En toch zie ik heel veel (met name) moeders dit constant doen.

    even een tip…..
    er zit een spellingsfout in “Wil jij dus dat je kind betert luistert,”.
    En op mijn android toestel kan ik dit formulier niet verzenden, de aanvinkhokjes doen het daar ook niet. Ik weet alleen niet hoe en of dit op te lossen is dus kan ik geen oplossing aanreiken.

    • Hoi Barbara, sorry voor mijn late reactie. Ik heb lang op de verkeerde manier geprobeerd om te reageren, via inloggen. Maar dat werkte dus niet. Affijn, bedankt voor je reactie. Ik ben het met je eens. Kinderen leren absoluut het meest van wat wij volwassenen hen voordoen. Wat je geeft dat krijg je. Dus geef je kind respect, dan krijg je dat ook terug. Hartelijke groeten,
      Karla

  2. Ik vindt dat soms best moeilijk dat luisteren en gehoord worden. Ik verwacht niet zo dat mijn kinderen altijd maar ‘luisteren’, ik wil gerust overleggen, ruimte geven, dingen loslaten. Maar ik zou soms misschien wel nog meer ruimte kunnen maken zodat mijn dochter ook gehoord wordt. Vooral als ze niks wil zeggen.
    Fijne blog, daar ik kan ik weer wat mee. 🙂

    • Hallo Saartje,
      Sorry voor mijn late reactie (zie mijn reactie op Barbara). Bedankt voor je reactie. Het is ook gewoon een kwestie van oefenen. Niet gaan trekken als je kind niks wil zeggen, dat helpt niet. Je kunt wel aangeven wat je bedoeling is. Dat je geïnteresseerd bent in hoe zij iets ervaart, maar dat het natuurlijk prima is als ze daar geen zin in heeft. Gewoon beschikbaar zijn helpt al enorm. Hartelijke groeten,
      Karla

  3. Mooi  stuk van Karla Mooy. Vooral de analyse van wat ouders zeggen:’  mijn kinderen luisteren niet’. Ze bedoelen waarschijnlijk ze doen niet wat ik wil. Als je dat als ouder niet inziet zal de ouder/kind band naar mijn idee niet goed verlopen. Het was een reminder voor mij. Ik ben al langere tijd bezig met de vraag: hoe voed ik mijn kinderen zo goed mogelijk op. En wat Karla schreef raakte me omdat ik iemand ben die nogal snel reageer als mijn kinderen praten en graag oplossingen wil aandragen. Dit stuk hielp me direct door mijn aandacht te richten op mijn kinderen en wat ze zeiden. Dus stil zijn en alleen luisteren. Echt de boodschap van mijn kind op me in laten werken. Want ik ben ervan overtuigd dat beide tegelijk niet kan: en luisteren naar de ander en met jezelf bezig zijn. Dank je Karla  voor je stuk,  het hielp direct: ik was stil toen mijn dochter  iets vertelde en vroeg door zodat ik haar meer leerde kennen in wat ze zei.

  4. Goed artikel inderdaad. En ik hoop dat de machtsstrijd waarin wij hier verwikkeld zijn wat minder heftig zal worden als we meer vanuit dit gezichtspunt gaan handelen.
    Maar … hoe zit het dan met regels en grenzen stellen? Je hoort ook heel vaak: kinderen hebben behoefte aan duidelijkheid, rust, regelmaat en structuur en juist als ik dat wil bieden, stuit ik op die enorme weerstand en sabotage. Bijvoorbeeld vanavond weer met de bedtijd. Dan wil ik inderdaad op een gegeven ogenblik dat ze gewoon doen wat ik wil. En als het mij dan weer niet lukt … dan verlies ik helaas toch mijn zelfbeheersing en verzeil ik weer in gemopper en scheldpartijen :–(( En zo is de cirkel dan weer rond, want dat gesnauw en gescheld krijg je weer terug van je kinderen. Heel moeilijk inderdaad om daar uit te komen.

    • Hallo Heidi,

      Natuurlijk hebben kinderen ook behoefte aan duidelijkheid. En zijn er dingen die jij als ouder bepaalt, omdat het je verantwoordelijkheid is. Bedtijd bijvoorbeeld (al zijn er mensen die geen vaste bedtijden hanteren, maar dat laat ik even buiten beschouwing nu).
      Waar het om gaat is dat als het moeizaam gaat jij met je kind in gesprek gaat om te achterhalen wat er aan de hand is. Zodat je samen oplossingen kunt bedenken. Jij kan als ouder wel de bedtijd bepalen, maar je kunt met je kind overleggen over hoe je het vorm geeft. Wat hem of haar helpt om ook werkelijk mee te gaan als het tijd is. Hoe je het gezellig kunt hebben.
      Erkennen helpt vaak ook, dat je erkent dat het hartstikke jammer is dat het bedtijd is omdat ze net zo lekker aan het spelen zijn oid. En wat ook kan helpen is ‘de klok de schuld geven’. Je legt het dan meer buiten jezelf. “Wat jammer nou, de klok zegt het is bedtijd. Wat een geluk dat we morgen verder kunnen gaan met ….. Kom, hoe wil je naar boven, op mijn rug of ik op de jouwe?” Zoiets. Een beetje luchtig houden ook, maar wel kordaat zijn en uitstralen dat het bedtijd is. Kun je je hier iets bij voorstellen, Heidi?

  5. Oude blog maar met eeuwigheidswaarde. Tuurlijk denk ik. Luisteren en aandacht en als gelijke behandelen van je kind. Maar de wereld is niet ideaal en al doe je dit jaar op jaar. Er zijn momenten dat je pubers menen alleen maar rechten te hebben en gedragen zich juist door de begripvolle ouders nu al tijden als hotelgasten. Een wandeling moet toch kunnen met zijn allen? Nee even geen mobieltje tablet of tv. Nee ook geen boek. Nee blijft het antwoord van twee pubers en de zoon slaat de deur dicht en scheldt zijn moeder voor de zoveelste keer uit. En vlucht naar zijn vader in het andere huis. Wat doe je dan?

  6. Ik denk dat het goed is in overleg met de school van het kind goede afspraken te maken over structuur. Daar spendeert deze tenslotte het meeste van zijn/haar tijd. Zo hebben wij het zelf ook gedaan met onze jongste en dit heeft ons geen windeieren gelegd.

Geef een reactie

slot pro jepang